آبی آبی ...سیاه
یکی بود ، یکی بود و نبودش اون یکی بود.
من بودم و حسرت نرفتن ، تو بودی و تمنای رسیدن به من . من بودم در جستجوی حلقه های زنجیر عشقی که حضرت مرگ فرصت وصالش نداده بود ، تو بودی و تلاشی بی ثمر برای اینکه بشی اون حلقة گم شده. من بودم که باورت نکردم و توی آبی ِ زلال چشمات غرق نشدم ، تو بودی و دلت که شکست و آبیِ چشمات که ابر شد و بارید اما من تر نشدم ، سیراب نشدم و همون کویر تشنه که بودم موندم. من بودم که عاشق شدم ، عاشق ِ سیاهی ِشب ِ یه جفت چشم نجیب ، تو بودی که کوه غرورت ترک خورد و حالا باد حسرت خاک این کوه ترک خورده رو سرمة چشمای بارونیم کرده. هنوز هم تو هستی و در تمنای دستای منی ، هنوز هم من هستم و ستارة شب ِ چشمای نجیبشم. آبی جان هرزمان تو توانستی مرا نخواهی او را نخواهم خواست.
.
.
.
بخشی از ترانة چه فرقی میکنه که امروز به پایان رسید
چه فرقی میکنه وقتی پرم از حس تنهایی
دروغین نیست این نکته که با ماییو بی مایی
توئی که غرق ِ یه مرداب توو دست ِ مبهمی مُردی
نفهمیدی خطا کردی دلت رو با خودت بردی
چه فرقی میکنه وقتی لباس میشو پوشیدی
چشاتو با حیا کردی می ِ رگهامو نوشیدی
حالا حتی اگه اینبار سلامِت بی طمع باشه
دلم رنجیده و دیگه به فکر صبح فرداشه
